Muzyka łagodzi obyczaje, słuchaj, ja to wiem, to mi się nie wydaje

Tak jak można usłyszeć w piosence Od Tarnobrzegu po Bangladesz, muzyka łagodzi obyczaje. I ja się z tym w pełni zgadzam.

Rok temu z ekipą Tęczowych Wojowników wybraliśmy się do domu pomocy społecznej pod Łodzią. Poszliśmy tam z pieśnią na ustach. Zaśpiewaliśmy wiele kolęd i pastorałek prosto z serca, po to, aby umilić czas mieszkańców domu.

Uczucie jakiego tam doznałam jest nie do opisania. Kiedy widzisz uśmiech na twarzach ludzi, których życie tak bardzo doświadczyło. I zauważasz wtedy, że tak niewiele może drobić tak wiele. Dla mnie jest to bardzo wzruszające.

Powstał nawet filmik z naszego kolędowania.

W tym roku akcję tę powtarzamy, tym razem pod Warszawą. 

Jak tylko wrócę z kolędowania skończę pisać ten post z nowymi wrażeniami.

See you!

Ja już jestem w domu. Tym razem kolędowaliśmy w domu pomocy społecznej, w którym znajdowali się sami ludzie z chorobami psychicznymi. Było to tym bardziej niepowtarzalne i bardzo mocne spotkanie. A zarazem wyjątkowo pozytywne. 

Ja osobiście nie miałam żadnych oczekiwań ani wyobrażeń co do tej chwili, Postanowiłam być tu i teraz (właściwie tam i wtedy) i poddać się całkowicie sytuacji. 

Było to wyjątkowe spotkanie, ponieważ ludzie, którzy byli naszą widownią byli uśmiechnięci, śpiewali z nami, później przedstawili nawet swoje ulubione piosenki. Kilka osób po skończonym śpiewie podeszło do nas i powiedziało, że bardzo im się podobało. Pytali też czy przyjedziemy za rok.

Jak dla mnie uśmiech innych jest największym odwzorowaniem tego, że takie małe rzeczy naprawdę warto robić.

Bardzo polecam takie akcje, może da się je zorganizować w Waszych miastach?

Całusy!

Zu

UPDATE: Tutaj jest film z tego roku, mam nadzieję, że w przyszłym też będę mogła dopełnić ten post.